Po završenoj osnovnoj školi, upisao je Paževski korpus s namerom da postane oficir. Godine 1830. u Hotinu se oženio Persidom, ćerkom vojvode Jakova Nenadovića, znamenite ustaničke ličnosti, čija se porodica, takođe, nalazila u izgnanstvu, i sa njom je izrodio desetoro dece: Poleksiju, Kleopatru, Aleksu, Svetozara, Petra, Jelenu, Andreju, Jelisavetu, Ćorđa i Arsena. Kao supruga srpskog kneza, Persida je ostavila vidnog traga u kulturnom i javnom životu tadašnjeg Beograda i Srbije.
Do 1831. godine knez Aleksandar je sa porodicom živeo u Besarabiji, kada mu je bilo dozvoljeno da se vrati u Srbiju. Kao knez Srbije vladao je od 1842. do 1858. godine. Umro je 3. maja 1885. godine u Temišvaru i sahranjen u Beču. Njegovi zemni ostaci preneti su 10. januara 1912. godine na Oplenac i položeni u Crkvu Sv. Đorđa - Zadužbinu kralja Petra, u drugu grobnicu, u luku južne apside, kraj supruge Perside.
Dolaskom na vlast 1842. godine, knez Aleksandar je, nakon vladavine dinastije Obrenovića, zatekao Topolu porušenu, kako od Turaka posle sloma Ustanka, tako i u vreme dinastičkih borbi u vreme Topolske bune 1877. godine i potpuno prepuštenu zaboravu. Kao uspomenu na svoga oca knez je obnovio porušeni topolski grad, kule, crkvu, deo konaka i podigao više javnih građevina (han, kasarnu i dr). U njegovo vreme Topoli se ponovo pridaje važnost sa tendencijom da se naglasi njen karakter kolevke dinastije.
Poznato je da su Karađorđe i njegov sin knez Aleksandar, kao svoje krsno ime, slavili Svetog Klimenta 25. novembra po starom kalendaru, a 8. decembra po novom. Knežević Petar (budući kralj) je 1890. godine, posle tragične smrti supruge Zorke, odmah posle porođaja i smrti tek rođenog sina Andreja i ranije umrle ćerke Milene uzeo Svetog Andreju (30. novembar), kao svoga zaštitnika.
Knez Aleksandar je slavio obično u Topoli, na ognjištu svoga oca, velikog Vožda srpskog, Karađorđa. Knez Aleksandar Karađorđević je takođe bio veoma omiljen u tom kraju, a naročito kneginja i deca. Kad god bi došli u Topolu, njihova bi se kuća napunila narodom, naročito decom, a svaki od gostiju je smatrao da ne treba dolaziti praznih ruku. Odlučivši da svoju slavu proslavi u Topoli, u vreme kad su se on i Garašanin sukobili sa Tomom Vučićem Perišićem, knez Aleksandar je došao u sredinu pravih i iskrenih prijatelja koji su se tome veoma obradovali. Nije ovo bila samo kneževa slava, nego je zajsdno sa njim slavio sav narod iz ovog kraja. Bilo je toliko veselja i buke da se o tome pričalo još dugo posle slavlja...
Autor: Mileva Stevanović
Nastaviće se
